Επιμέλεια:
Θεόδωρος Λάμπρος
(Ιστορικός – Διαχειριστής του ιστορικού πόρταλ “Το skalistiri.news ζωντανεύει το 1821”
και Δημιουργός του Συλλόγου Φίλων Ιστορίας “Χαράλαμπος Βιλαέτης”
Στα Βυζαντινά χρόνια ήταν συνηθισμένο το θέαμα της διαπόμπευσης. Οι Βυζαντινοί το είχαν ένα από τα πρώτα τους θεάματα να πηγαίνουν στις πλατείες και στους δρόμους, για να παρακολουθήσουν μια διαπόμπευση. Οι τιμωρούμενοι, ήταν οι κλέφτες, οι δειλοί, οι μέθυσοι, οι αντάρτες, οι μοιχοί, αλλά και πολλές φορές πρόσωπα εξέχοντα. Η πρώτη δουλειά ήταν να κουρέψουν αυτόν που πρόκειται να διαπομπευθεί. Ήταν δηλαδή, μεγάλη προσβολή τότε να κουρέψεις κάποιον, έτσι όπως αργότερα στα χρόνια της Επανάστασης του 21, ήταν βρισιά να απειλήσεις κάποιον ότι θα του ξυρίσεις το μουστάκι.
Είναι εύκολο, τώρα να εξηγήσουμε τις φράσεις: «άστον να κουρεύεται» και «άντε να κουρεύεσαι», που σύμφωνα με τη λαϊκή φρασεολογία είναι τόσο «σκάρτος», ώστε του αξίζει να κουρευτεί. Καμιά φορά ακούμε και τη λέξη: «κουρέματα σου». Το ρήμα «κουρεύω» στους Βυζαντινούς, λεγόταν και «κουράζω». Είναι δε συνηθισμένη η φράση: «τον τάδε εκούρασαν μοναχόν». Επειδή, λοιπόν, για τον καταδικαζόμενο στη διαπόμπευση και «κουράν», το γεγονός δημιουργούσε ένα ψυχικό και σωματικό κάματο, γιατί πολλές φορές τον χτυπούσαν κιόλας, έμεινε στα χρόνια το «κουράζω», σαν συνώνυμο με το «καταπονώ».
