Επιμέλεια:
Θεόδωρος Λάμπρος
Ο Σωκράτης, στην αρχαία Ελλάδα, είχε σε μεγάλη υπόληψη τη σωφροσύνη. Μια μέρα, κάποιος πήγε και βρήκε τον μεγάλο φιλόσοφο και του είπε:
– «Ξέρεις τι έμαθα για τον φίλο σου;»
– «Μια στιγμή» απάντησε ο Σωκράτης. «Πριν μου πεις, θα ήθελα να περάσεις από τα τρία κόσκινα».
– «Τα τρία κόσκινα;»
– «Μα ναι!» απάντησε ο Σωκράτης. «Πριν πούμε οτιδήποτε για τους άλλους, είναι καλό να περάσουμε από τα κόσκινα αυτό που θα θέλαμε να πούμε. Το πρώτο κόσκινο είναι αυτό της αλήθειας. Σιγουρεύτηκες ότι αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια;»
– «Όχι, απλώς άκουσα να λένε…»
– «Πολύ καλά, δεν ξέρεις λοιπόν αν είναι η αλήθεια. Ας δοκιμάζουμε το δεύτερο κόσκινο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που θέλεις να μου πεις για τον φίλο μου είναι κάτι καλό;»
– «Α όχι! Αντίθετα».
– «Άρα», συνέχισε ο Σωκράτης, «θέλεις να μου πεις κακά πράγματα γι’ αυτόν και δεν είσαι καν σίγουρος ότι είναι αλήθεια. Ίσως μπορείς να περάσεις το τρίτο κόσκινο, αυτό της χρησιμότητας. Είναι χρήσιμο να μάθω αυτό που έκανε ο φίλος μου;»
– «Όχι, δεν νομίζω».
– «Λοιπόν», κατέληξε ο Σωκράτης, «αν αυτό που έχεις να μου πεις δεν είναι ούτε αληθινό, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θέλεις να μου το πεις;».
