Ο Νίκος Θεοδοσίου θυμάται στιγμές από τα πρώτα βήματα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, το 1997, τότε που, στα μάτια των πολλών, το εγχείρημα έμοιαζε με μετέωρο βήμα σε άγνωστο έδαφος. Στο παρακάτω κείμενό του περιγράφει σκηνές από την μετατροπή του θεάτρου Απόλλων σε κινηματογραφική αίθουσα και συγκεκριμένα την τοποθέτηση της πρώτης οθόνης που φιλοξένησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Γράφει:
«Είναι 6 του Δεκέμβρη του 1997. Έχει προηγηθεί μια πολύ σκληρή βδομάδα προετοιμασίας προκειμένου να μετατραπεί το Θέατρο Απόλλων στον Πύργο σε κινηματογραφική αίθουσα υψηλών προδιαγραφών. Να τοποθετηθούν μηχανές προβολής για φιλμ των 35 και 16 χιλιοστών, συστήματα ντόλμπυ, οθόνη κινηματογραφική.
Γιατί έχει μπει ένα στοίχημα: Το Φεστιβάλ Ολυμπίας, που ξεκινά το μεγάλο ταξίδι την επόμενη μέρα, θα προσφέρει στα παιδιά ότι καλλίτερο υπάρχει στον χώρο της παραγωγής του παιδικού και νεανικού κινηματογράφου αλλά κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες προβολής.
Την ίδια μέρα φτάνει από την Αγγλία και η οθόνη. Ειδική παραγγελία με ακριβείς προδιαγραφές όσον αφορά τις διαστάσεις και την ποιότητα. Είναι ένα μεγάλο ρολό. Κάποιος το φέρνει από το ΚΤΕΛ.
Με δέος απλώνεται στη σκηνή του θεάτρου. Και αρχίζει το επίπονο έργο της ανάρτησης και στερέωσής της στο ειδικό πλαίσιο. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο φανταζόμασταν. Πολλές φορές ξεκινάμε από την αρχή. Τέλος τα καταφέρνουμε. Η οθόνη είναι η προτελευταία πινελιά στη μεταμόρφωση του χώρου.
Αλλά η 6η Δεκεμβρίου είναι η μέρα του Αγίου Νικολάου. Οι Νίκοι του συνεργείου οφείλουν να προσφέρουν το μεσημεριανό γεύμα. Ένα θέατρο όμως δεν διαθέτει εγκαταστάσεις εστίασης. Αυτοσχεδιάζεται μια λύση. Η μικρή αυλή μπροστά στο φουαγιέ προσφέρεται να στρωθεί το τραπέζι. Ευτυχώς δεν βρέχει. Μετά από ένα δισταγμό διαπράττεται η πρώτη ιεροσυλία. Η ξύλινη οθόνη των υποτίτλων, που δεν έχει πάρει τη θέση της κάτω από τη μεγάλη οθόνη, μετατρέπεται σε τραπέζι. Εκεί απλώνονται οι μεζέδες από το διπλανό ψητοπωλείο, το κρασί… Αξέχαστη γιορτή!
Οι δουλειές τελειώνουν μεσάνυχτα. Δώδεκα και κάτι δίνεται η πολυαναμενόμενη εντολή. Στη βαθιά σιωπή ακούγεται το μοτέρ της μηχανής. Η οθόνη γεμίζει από την πανδαισία των χρωμάτων του «Βασιλιά των Μασκών». Η πρώτη και τελευταία μεταμεσονύκτια προβολή του Φεστιβάλ.
Όλοι χαμογελούν. Ήχος και εικόνα, άψογα. Η καλύτερη αίθουσα προβολής στην Ελλάδα βρίσκεται εδώ…»
