Του Γιώργου Παναγιωτόπουλου
(Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Δημοτικός Σύμβουλος Ανδραβίδας Κυλλήνης)
Στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, στη δύνη της πανδημίας και της αμφισβήτησης της «ανθρώπινης» κυριαρχίας, σε περιόδους κρίσης και ιδεολογικής σύγχυσης, που οι συνειδήσεις έχουν επικίνδυνα κλονιστεί και τα ιδανικά της φιλοπατρίας και της πίστης σε εθνικές αξίες έχουν ατονήσει, η διατήρηση της ιστορικής μνήμης για ένα έθνος, προβάλλει ως αξεπέραστη ανάγκη και προτεραιότητα.
Το 1821, η βάση και το θεμέλιο του Νεότερου Ελληνισμού, αποτελεί την ιερή κιβωτό του Έθνους, το ταμείο προτύπων μορφών και υποδειγμάτων ζωής, που γαλβάνισε με αίμα η ιστορία και τα ύψωσε εκεί όπου στρέφεται ο άνθρωπος για να αναζητήσει εμπνεύσεις προσωπικής στάσης και ύπαρξης.
Σύμβολο ακατάλυτο και αθάνατο, ορόσημο που δικαίωσε το αδούλωτο φρόνημα και το αιώνιο πνεύμα της φυλής που δίδαξε την υπεροχή της ψυχής, που καταύγασε τα ιδανικά της Ελευθερίας, της Τιμής και της Αξιοπρέπειας, γονιμοποιεί το παρόν προσφέροντας παροτρύνσεις, διδάγματα, εμπνεύσεις συμπεριφοράς και σώζει μέσα από τις καθημερινές, ατομικές θλάσεις ζωής, την ενότητα και την εμπνοή του έθνους.
Η Εθνική Επέτειος είναι ώρα συλλογικής μνήμης, ώρα χρέους και αυτοσυνειδησίας, ώρα στοίχισης της πνευματικής ζωής στο ηρωικό πνεύμα της ένσαρκης ελευθερίας που έρχεται να υπομνήσει, ότι «καθετί μεγάλο μετριέται με το τίμημα της ζωής».
Εορτάζουμε, 200 χρόνια μετά, με εθνική υπερηφάνεια την επέτειο του επικού απελευθερωτικού αγώνα του Ελληνικού λαού που ανέτρεψε τον ιστορικό ρου, δικαίωσε την αυτοδύναμη πολιτική του ύπαρξη και προκαθόρισε την εξελικτική του πορεία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Εορτάζουμε, 200 χρόνια μετά, τον οραματισμό μιας πατρίδας που γεννιέται, λαμβάνει υπόσταση και θέση ανάμεσα στα ελεύθερα έθνη και επιδίδεται ελεύθερα στο έργο που ορίζει η ιστορική της μοίρα,
Φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης αποτίουμε σε όλους όσους κληροδότησαν ελευθερία και ανεξαρτησία, όλους όσους με τη θυσία τους χάρισαν σφραγίδα δωρεάς τις αξίες και τα προαιώνια ιδανικά, όλους όσους αντιπροσωπεύουν το ″εσαεί παρόν″ της ανθρωπότητας.
″Μόνο τα έθνη που δεν λησμονούν, συνεχίζουν να έχουν ιστορία . Μόνον τα έθνη που έχουν συνείδηση του παρελθόντος, είναι και κατά το παρόν αξία της ιστορίας. Μόνον τα έθνη που γνωρίζουν να αντλούν από τους θησαυρούς της μνήμης τους βαδίζουν ισχυρά και αλώβητα προς το μέλλον″. Κ. Τσάτσος
